EPILOG

         Zanim oddam w Wasze ręce epilog, chcę Wam podziękować za czytanie tej historii. Być może treść epilogu nie jest dowodem na moje przywiązanie do Waszych opinii, ale to po prostu tak miało być. Od pierwszego słowa tej historii wiedziałam, że musi być inna. I tak ją sobie wymyśliłam. Uprzedzałam, że nie będzie kolorowo. Czytałyście na własną odpowiedzialność, więc bardzo Wam dziękuję.

EPILOG

12 stycznia 2013 r.

Zagubiłam się. Zagubiłam się w tym wszystkim. Życie stało się labiryntem, z którego w żaden sposób nie można się wydostać. Jak bezbronny owad wpada w pajęczą sieć, tak ja wpadłam w sieć własnych kłamstw i niedopowiedzianych słów, niewyjaśnionych spraw.

Wiem. Wiem, że to nie jest rozwiązanie. Być może kogoś to zaboli, ale nie będzie bolało tak jak mnie. Moje życie straciło sens i wszyscy dobrze o tym wiecie. Moim sensem był Mikołaj, a skoro jego już nie ma, to i ja nie powinnam stąpać po tym świecie. To koniec udawania, koniec iluzji. Nikogo już nie będę oszukiwać, nie będę oszukiwać Was, siebie i całego otoczenia. Wszyscy wiemy, że to nie ma żadnego sensu, że ja tym razem już się nie podniosę. Po co więc się męczyć?

Przepraszam jednak Was wszystkich. Za swoją głupotę, niekontrolowane uczucia i wszystko, co Wam zrobiłam. Mam nadzieję, że nie będziecie płakać zbyt długo. Nie zasłużyłam na to. Nie jestem warta Waszych łez.

Przepraszam…

Karolina.

Czterech wysokich mężczyzn stało przed nagrobkiem i żaden z nich nie krył swoich emocji. Płakali. Płakali dużo mocniej niż po przegranych Igrzyskach, kontuzjach czy innych nieprzyjemnych wydarzeniach. Tu chodziło o ludzkie życie i jego kruchość.

- Dlaczego? Dlaczego właśnie oni? – zapytał brunet i coraz mocniej płakał.

- Może tak miało być? Łukasz, wszystko ma jakiś sens – stwierdził bezradnie najniższy z nich.

- O czym wy do cholery mówicie?! Przecież wszyscy wiemy, że to moja wina! To wszystko przeze mnie. Nie musimy udawać, dobrze wiem, co myślicie. Gorzej, ja się z wami zgadzam. Gdyby nie moja głupota oboje by tu byli albo chociaż Karolina… A tak stoimy tu jak kołki i nic już nie możemy zrobić! To jest bez sensu – wykrzyczał blondyn i odszedł. Nie mógł już tego wytrzymać. Najwyższy chciał za nim pobiec, ale brunet go zatrzymał.

- Bartek, poczekaj. Daj mu to – przekazał mu kopertę, a sam zaczął się modlić.

Przyszedł tu po miesiącu. Z listem w ręku. Chciał go przeczytać przy nich. Przy jego rodzinie, która nigdy rodziną nie była.

Najdroższy Piotrze!

Nie obwiniaj się za to. Nie masz prawa obwiniać się za śmierć Mikołaja, a tym bardziej za moją. To była tylko moja decyzja, którą, uwierz mi, dokładnie przemyślałam. Dla Ciebie to może być absurd, ale to jedyne wyjście z tej sytuacji. Za dużo się stało, nie poradziłabym sobie z tym. Zatruwałabym wszystkim życie, przede wszystkim Tobie, a tego nie chciałam. Nie zasłużyłeś na to. Cała ta chora sytuacja była dziełem mojego honoru i głupoty, jakie mną kierowały. Ty po prostu popełniłeś drobny błąd, a ja, nie potrafiąc Ci wybaczyć, zniszczyłam nasze życie.

Nie myśl, że żałuję. Nie żałuję ani tamtej nocy, ani żadnego z naszych pocałunków. Nie żałuję, że Cię pokochałam, że się od Ciebie uzależniłam. Żałuję tylko, że nie miałam w sobie tyle odwagi, by wyznać Ci prawdę. Zasłużyłeś na nią, a ja stchórzyłam. Do końca wierzyłam, że jest jeszcze dla nas nadzieja. Pomyliłam się, ale tego też nie żałuję.

Zabieram moją miłość do grobu, żeby już nigdy nie doprowadziła nikogo na skraj rozpaczy. Żeby nie była już sprawcą nieporozumień, żeby nikogo już nie krzywdziła.

Kocham Cię, kochałam i kochać będę, dlatego życzę Ci szczęścia. Mam nadzieję, że szybko dojdziesz do siebie. Pamiętaj, nigdy nie rezygnuj z marzeń i niczego przed nikim nie ukrywaj!

Zagubiona w sieci nieporozumień.

Karolina.

- Dlaczego? Dlaczego nie potrafiliśmy mówić o naszych uczuciach? Czy to jest kara? Przecież byliśmy sobie przeznaczeni. Byłaś i jesteś miłością mojego życia! Dlaczego mnie zostawiłaś? – czuł się jak opętany, ale mówił do grobu. – Kocham cię, rozumiesz?! Kocham i nie mogę z tym nic zrobić!

Po chwili poczuł lekki, ciepły wiaterek i miał wrażenie, że słyszy śmiech dziecka. Przeszły go dreszcze, otrząsnął się i to wrażenie zniknęło. Wszystko wróciło do normy, a w jego sercu pojawiło się jakieś nieznane ciepło…

Oto jak najłatwiej zagubić się we własnym życiu. Wystarczy kilka prostych niedomówień, kilka kłamstw, kilka błędnych decyzji. Potem możesz nie móc już tego wszystkiego naprawić. Jednak nie zawsze masz wpływ na przeznaczenie. Czasem po prostu tak musi być. Nie wszystko może mieć szczęśliwy finał.

Nie myślcie jednak, że ona zniknęła. Nie, po prostu znalazła się w miejscu, gdzie nie ma nieporozumień, cierpienia, kłamstw, chwil zwątpienia. Była też cały czas z nimi, czuwała nad ich karierami, wspierała ich z góry i dodawała im otuchy w ciężkich chwilach. W życiu wszystko ma swój cel, nic nie dzieje się bez przyczyny.

________________________

Dzień bez happy endu nie musi kończyć się źle. Dzień bez happy endu tobie się zdarzył i mnie.
Przepraszam, jeżeli Was zawiodłam. Na początku już zaznaczyłam, że tak miało być, tak to powstało w mojej głowie. Po Waszych komentarzach przy dziesiątce do epilogu dopisałam kilka zdań, żeby było bardziej optymistycznie. Przecież nie chodzi o to, żeby się załamać po takiej historii. Po prostu nie zawsze jest tak, jak byśmy chcieli. Ale macie prawo być nieusatysfakcjonowane. Byłam bliska uronienia kilku łez, gdy pisałam ten epilog, więc nie jestem człowiekiem bez serca.
Być może niektórzy zapytają: co dalej? Ja sama zadaję sobie to pytanie i z każdą chwilą trudniej jest znaleźć na nie odpowiedź. Niby są miniaturki i początek nowej historii, ale nie będę Was oszukiwać, że to wszystko wygląda tak kolorowo, bo wcale tak nie jest. Możliwe, że skończy się to przerwą, nie mam pojęcia jak długą. Ostatecznego zniknięcia nie przewiduję, ale nigdy nic nie wiadomo. Wszystko dopiero się rozstrzygnie i nie zależy tylko ode mnie.
Tradycyjnie już proszę każdego czytelnika o komentarz pod epilogiem. Chciałabym wiedzieć, ile Was było.
Nie będę nikogo wyróżniać. Dziękuję Wam wszystkim, tak po prostu. Dajecie mi cholernie dużo radości i motywacji! <3
Wasza Commi.