Nieporozumienie drugie

Nieporozumienie drugie
 

PODKŁAD

Wiernie ufasz swojej złudnej nadziei,
Sądzisz, że wszystko jest możliwe.
Że przyszłość to otwarta karta,
Że przeszłość nie ma żadnego znaczenia.

- Tak! Wygraliśmy! Mamy brąz! – Karolina krzyczała do ucha Iwony.
- Przecież wiem, ślepa nie jestem – zaśmiała się Ignaczak.
    Chwilę potem obie znalazły się na boisku. Jedna szukała swojego męża, a druga brata. Karolina właśnie podążała w stronę Łukasza, gdy ktoś chwycił ją za ramię, odwróciła się i ponownie ujrzała blondyna o zniewalającym uśmiechu.
- Piotrek! Gratuluję – uśmiechnęła się i go przytuliła.
- Dziękuję, Karolciu.
- Ile razy mam powtarzać, żebyś nie mówił do mnie Karolciu?
- Młoda Żygadło?! Nie wierzę własnym oczom. Co ty tu robisz? – nagle znikąd pojawił się jakiś rudzielec.
- Rudy! Parszywa świnko, ale się stęskniłam – dziewczyna na jego widok wybuchła niepohamowaną radością. Znali się jeszcze z czasów młodości, gdy wylądowali na jednym obozie wakacyjnym.
    Prawie cała reprezentacja przybyła do klubu, aby świętować historyczny sukces. Trzecie miejsce w Lidze Światowej. Jak na tak młody skład i pierwszy turniej z nowym trenerem było to coś wspaniałego. Karolina nie dała się długo prosić. Uległa namowom chłopaków i poszła razem z nimi. Siedziała właśnie na sofie i sączyła jakiegoś drinka, gdy przysiadł się do niej Kurek.
- Karolinko, nie sądziłem, że cię tu spotkam – powiedział.
- Niemożliwe. Ty pamiętasz moje imię? – zdziwiła się.
- Nie mógłbym go zapomnieć. Przecież było nam tak cudownie – zbliżył swoje usta do jej szyi i złożył na niej delikatny pocałunek.
- Właśnie, Kurek, było. To nie znaczy, że będzie. Darujmy sobie. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego – oznajmiła i podeszła do baru.
    Na wspomnienie feralnego Final Four Ligi Mistrzów zrobiło jej się niedobrze. Przypomniała sobie jeden ze swoich największych życiowych błędów. Czasami nad swoimi emocjami i pożądaniem nie można zapanować. Poprosiła barmana o kieliszek czystej i spojrzała w prawą stronę. Ujrzała tam Nowakowskiego, który popijał piwo, bezustannie nad czymś myśląc.
- Nad czym tak myślisz, Piotrek? – zapytała, gdy się do niego przysiadła.
- Nad życiem – odpowiedział niechętnie.
- A nie lepiej byłoby pomyśleć na zewnątrz? Chcesz się ze mną przejść? – zaproponowała.
- W sumie… Czemu nie?
    W milczeniu szli wzdłuż plaży. Nie znali się długo. Od spotkania w Rzeszowie widzieli się kilka razy, ale były to raczej krótkie rozmowy. Jednak była między nimi niewidzialna nić porozumienia. Karolina doskonale wiedziała, kiedy Piotrek się czymś przejmował.
- Powiesz mi, co się stało? – zaczęła po chwili ciszy.
- Dlaczego miało się coś stać?
- Widzę, że coś cię trapi. Mnie nie oszukasz.
- W sumie to nic… Oprócz tego, że rozstałem się z dziewczyną.
- Z Olą? Żartujesz sobie?
- Nie – był śmiertelnie poważny.
- Szkoda… Ale weź, wyluzuj, Piotrek. Tego kwiatu jest pół światu. Nie ta, to inna.
- Nie wierzę… Mówi to dziewczyna? Ty chyba nigdy nie byłaś zakochana.
- Uwierz mi, byłam. I od tamtej pory twierdzę, że nie warto się przejmować miłością.
- Ciekawe, kim był ten, co cię tak zranił.
- Dlaczego od razu zranił?
- Przecież widzę, mnie też nie oszukasz. Ktoś cię zranił i dlatego masz taki stosunek do miłości.
- Możliwe…
- Nie chcesz o tym gadać, co?
- Owszem, nie mam na to ochoty – bo przecież nie będzie opowiadała Nowakowskiemu o jej młodzieńczym uczuciu do Kurka, które zostało zburzone podczas jednego wieczoru. To już minęło, uwolniła się od tej chorej miłości. – Nieważne. Bawmy się, a nie ględzimy.
    Jak powiedziała, tak zrobili. Resztę wieczoru spędzili na parkiecie, nie przejmując się zawodami miłosnymi i całym światem.

15 lipca 2011r.
To już ponad pół roku. Ponad pół roku minęło od mojego powrotu i jakoś daję radę. Raz się na niego natknęłam. To i tak mało, jak na moje możliwości. Nic się nie zmienił. Jest wciąż taki sam. Tak samo pewny siebie, tak samo przystojny, ma taki sam błysk w oku, ale już nie działa na mnie tak samo. Nie doprowadza mnie do dreszczy, nie mam tych dzikich stad motyli w brzuchu. Jego uśmiech w ogóle mnie nie rusza. Wyleczyłam się z niego, chyba…
W tej chwili jestem szczęśliwa. Mój braciszek zaczyna ponownie odnosić sukcesy w kadrze. Wiem, ile pracy i energii temu poświęcił. Całe życie podporządkował siatkówce. Jest przekonany, że było warto. Ja też. Tego jednego jestem pewna.

    Nadszedł czas powrotu z kolejnej udanej siatkarskiej imprezy. I nie chodzi tu o zabawę w klubie, lecz mistrzostwa Europy. Nasi siatkarze wracali z nich z kolejnymi medalami na szyi i coraz bardziej pewni siebie oraz swoich umiejętności. We wrześniowym turnieju na otwarcie pokonali Niemców, a na zamknięcie Rosjan, czyż to nie symboliczne?
    Na warszawskim lotnisku zjawili się w poniedziałek, po Piotrka i Krzyśka przyjechała Karolina. Miała ich zabrać do Rzeszowa. Czekała właśnie przy terminalu, gdy znowu pojawił się on.
- Widzisz, Karolinko. Znowu się spotykamy. To przeznaczenie – niebezpiecznie się do niej zbliżył.
- Kurek! Przestań. Czy ty w końcu zrozumiesz, że między nami nic nie ma i nie będzie? – próbowała wyswobodzić się z jego uścisku, ale na darmo. Z opresji wybawił ją Łukasz.
- Bartek, do cholery! Zostaw moją siostrę w spokoju! Już wystarczająco ją skrzywdziłeś! – w oczach rozgrywającego widać było żal i gniew. Gdyby nie Krzysiek, panowie prawdopodobnie by się pobili.
    Karolina przez całą drogę do stolicy Podkarpacia nie odezwała się ani razu. Była wściekła na Bartka i nie miała zamiaru tego ukrywać. Ignaczak nie wiedział wszystkiego, ale rozumiał mniej więcej tę sytuację. Piotrek natomiast był zdezorientowany. Widział tylko, że pomiędzy jego przyjacielem i dziewczyną, którą wyjątkowo szybko polubił, jest jakiś problem i postanowił go rozwiązać. Nie pomyślał, że może to być rzecz niewykonalna.

20 września 2011r.
I zabrał mi całą radość z tego medalu. Zabrał całą radość ze spotkania. Zabrał całą radość, jaką udało mi się w sobie zgromadzić. Dlaczego on taki jest? Co ja mu zrobiłam? Czy nie wystarczy, że tak okropnie mnie potraktował?
Jak długo mogę udawać, że wszystko jest w porządku? No jak? Jest tylko jedna osoba, przed którą nie udaję. Piotrek. On nic nie wie i niczego nie rozumie, ale to jest chyba w tym wszystkim najlepsze. Nawet gdy mam podły nastrój, to kilka jego uśmiechów potrafi go poprawić. Jest moją iskierką nadziei. Co z tego, że znamy się krótko? Mam wrażenie, że wiemy o sobie wszystko.

    Jeszcze w tym samym tygodniu chłopaki z Resovii pomogli w przeprowadzce panny Żygadło. W ramach podziękowania postanowiła urządzić przedsezonową imprezę. Zaprosiła wszystkich zawodników i ich bliskich. Można powiedzieć, że była to parapetówka.
    Muzyka była głośna, alkohol lał się strumieniami, a zabawa nie miała końca. Wielu siatkarzy leżało już pod stołem, inni właśnie tracili kontakt z rzeczywistością. Była to ich ostatnia taka impreza przed sezonem, więc postanowili zaszaleć. Karolina też sobie nie żałowała, musiała odreagować. Obudziła się około dziewiątej, a w jej domu panował chaos. Jakiś wazon został stłuczony, obrus podarty, dywan zalany herbatą. Ledwo się wprowadziła, a już musiała kupować nowe dekoracje. O jedenastej wyszła ostatnia para, czyli Ignaczakowie. Młoda Żygadło została sama z bałaganem.
- Nigdy więcej imprez z siatkarzami. Przecież ja tego w życiu nie posprzątam – powiedziała sama do siebie.
- A jak ktoś ci pomoże? – usłyszała za plecami. Odwróciła się i w drzwiach zobaczyła Piotrka. Wynajął mieszkanie naprzeciwko, więc daleko nie miał i zdążył wrócić, zanim Karolina zaczęła sprzątać.
- Nie ma takiej potrzeby, jakoś sobie poradzę. Ale dziękuję za troskę.
- Podziękujesz, jak skończymy – powiedział stanowczo i wzięli się do roboty.
    Dziewczyna była pod wrażeniem tego, z jakim zaangażowaniem Piotrek jej pomagał. Nie narzekał, nie marudził, tylko spokojnie robił wszystko, o co go poprosiła. On był wręcz idealny, zbyt idealny.
- No, to teraz chyba mogę ci podziękować – zaśmiała się, gdy skończyli sprzątać.
- Buziak się należy – wskazał na swój policzek, a Karolina go pocałowała.
    Byli bardzo blisko siebie, spojrzeli sobie w oczy. Znali się cztery miesiące, ale zdążyli się zaprzyjaźnić, byli sobie bliscy. Rozumieli się bez słów. Bez słów też się pocałowali. Z początku było to coś delikatnego, ostrożnie poznawali swoje wargi, by po chwili przejść do tych bardziej namiętnych pieszczot. Nie mogli się od siebie oderwać, ale w końcu zabrakło im powietrza.
- Piotrek, my chyba nie powinniśmy – wydusiła z siebie Karolina.
- Chyba… Wiesz, ja już lepiej pójdę.

23 września 2011r.
Uwiłam własne gniazdko. Skromne i ciasne, ale własne.
Mam mętlik w głowie. Nie mogłam spać. To nie powinno mieć miejsca. Dlaczego doszło do tego pocałunku? Dlaczego się nie opierałam? Dlaczego to dało mi taką radość? I dlaczego on zaraz potem uciekł? Przecież ja nie mogłam się zakochać! Nie teraz, nie w siatkarzu…

    Mogłoby się wydawać, że po tym zajściu zaczną siebie unikać, ale wcale tak nie było. Wręcz przeciwnie, spędzali ze sobą coraz więcej czasu. Pracowali w tym samym miejscu, mieszkali na tym samym piętrze, a ponadto bardzo się polubili. Nie wracali już do tamtego pocałunku, być może się bali. 
__________________

Wątpię w sens tego przedsięwzięcia. To nie jest to, czego oczekiwałam.
W zasadzie to przeczytaliście właśnie dwa nieporozumienia. Postanowiłam dodawać po dwa wcześniej ustalone rozdziały, bo po co ciągnąć tę masakrę w nieskończoność? Skoro można to załatwić dwa razy szybciej.
Wiem, akcja toczy się szybko, żeby potem stanąć w martwym punkcie i skupić się na uczuciach. Wszystko zrozumiecie, mam nadzieję, na końcu.
Komentarz nie gryzie, a niesie ze sobą niesamowitą motywację, więc chyba wiecie, co macie robić. 
W międzyczasie coś zupełnie w innym stylu: CZWARTA HISTORIA.
Commi.