Nieporozumienie czwarte

Nieporozumienie czwarte

PODKŁAD

Uciekasz, to wychodzi ci najlepiej,
Zapominasz, to nieco trudniejsze.
Tęsknisz, tego nie zmienisz.
Kochasz, na to nie masz wpływu.

         W połowie stycznia zawodnicy Resovii zrozumieli, że ich ukochana pani menadżer zrezygnowała z pracy. Nie do końca wiedzieli dlaczego. Ignaczak chodził rozgniewany. Nie mógł darować sobie tego, że nie wiedział wszystkiego o swojej przyjaciółce. Sądził, że dobrze jest jej w Rzeszowie. Najwyraźniej się pomylił.

         Dni mijały bezustannie. Piotrek zamieszkał z Olą, ale wszystko go w niej irytowało. Była poukładana i wszystko musiała mieć z góry zaplanowane, w jej życiu nie było miejsca na spontaniczność. Może z zewnątrz Nowakowski nie wygląda na człowieka spontanicznego, ale w rzeczywistości taki jest. Brakowało mu Karoliny, często chciał iść do jej mieszkania i po prostu posiedzieć w ciszy. Doskonale wiedział, że wyjechała przez niego i to jeszcze bardziej go przytłaczało. Nie mógł sobie z tym poradzić, tęsknił za swoją przyjaciółką, a jednocześnie wiedział, jak bardzo ją skrzywdził. To było ponad jego siły. Zamknął się w sobie i oddalił od wszystkich.

         Łukasz przyjechał do Polski na kolejne Final Four Ligi Mistrzów. Pamiętał, co stało się dwa lata wcześniej, dlatego Karolina została we Włoszech. Dzień przed pierwszym meczem umówił się z Ignaczakiem. Tęsknił za swoim wieloletnim przyjacielem. Spotkali się przed halą, lecz Krzysiek nie przyjechał sam, zabrał ze sobą Nowakowskiego.

- Cześć, Łukasz! Jak miło cię widzieć – krzyknął Igła.

- Witaj, Krzysiu. Czemu zabrałeś ze sobą Piotrka? – zapytał agresywnie.

- On ostatnio jest jakiś niemrawy, stwierdziłem, że przyda mu się rozrywka.

- Świetnie, to niech idzie rozrywać się z Olą – prychnął Żygadło.

- Ej, ziomek. Co ci jest?

- Mi nic… Gorzej z moją siostrą. A to wszystko przez tego palanta.

         Krzysiek niewiele rozumiał, dlatego wysłał gdzieś Piotrka i wysłuchał opowieści Łukasza. W głowie mu się nie mieściło, że ta sytuacja jest aż tak skomplikowana. Po części rozumiał Karolinę, natomiast na Piotrka był wściekły. Obiecał jednak, że nie piśnie ani słówka.

         Będąc w piątym miesiącu ciąży, siedziała i oglądała czwarty mecz o mistrzostwo Polski. Była niesamowicie szczęśliwa, że wygrała Resovia. Pomyśleć, że gdyby wszystko szło po jej myśli, to właśnie cieszyłaby się tam razem z nimi. Jednak życie lubi nas zaskakiwać. Wyłączyła telewizor i podążyła do swojej sypialni. Po chwili do domu wrócił Łukasz.

- Karolina, muszę ci powiedzieć coś ważnego – usiadł koło niej na łóżku.

- Słucham cię, mój kochany bracie.

- Od nowego sezonu będę grał w Rosji.

- W Rosji?! Czy ciebie do reszty pogrzało? Jak ty to sobie wyobrażasz? Dobrze wiesz, że nie cierpię tego kraju – była wściekła.

- Wiem… Pomyślałem, że może wrócisz do rodziców…

- Po moim trupie. Już prędzej wrócę do Rzeszowa.

        

27 kwietnia 2012r.

Pięknie, cudownie, żyć nie umierać. Rosja? Ależ oczywiście, zawsze o tym marzyłam. Jestem w czarnej dupie. Przecież nie pojadę z nim do Rosji! To jest dużo gorsze niż te przeklęte Włochy. Jednocześnie nie zabronię mu rozwoju. Zawsze był przy mnie, ale nie mogę go ograniczać. Czas odciąć się od mojego kochanego braciszka. Czas przestać mu zawracać głowę. Już i tak wyczerpałam cały limit miłości na następne dziesięć lat.

Tylko, co ja mam teraz zrobić? Zagubiłam się. Zupełnie nie mogę się w tym odnaleźć. Uśmiech na mojej twarzy wywołuje tylko myśl o tej małej istotce. Kocham to dziecko ponad życie. Jest moim światełkiem w tunelu. Dla niego jestem w stanie zrobić wszystko. Dla niego zniosę każde upokorzenie.

Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Nie miała pomysłu na przyszłość, na życie. Nic nie miała, oprócz nienarodzonego dziecka. Wiedziała, że Łukasz zawsze będzie przy niej, ale nie chciała jechać do Rosji. To wszystko zaczynało ją przerastać.

         Na czas Ligi Światowej zamieszkała z przyjaciółką w Zielonej Górze. Stamtąd miała blisko do rodzinnego miasta. Rodzice nie krytykowali jej za ciążę, ale byli wyraźnie zawiedzeni postawą córki. Ona sama była rozczarowana, nie sądziła, że jej życie tak się potoczy.

         Jeszcze przed wyjazdem na zgrupowanie w Spale zerwał z Olą. Dusił się w tym związku i chyba nawet już jej nie kochał. Doszedł do wniosku, że wtedy uciekł od Karoliny, bo się przestraszył. Przestraszył się swoich prawdziwych uczuć. Zrozumiał, że to właśnie panna Żygadło jest tą jedyną, ale tak bardzo się przed tym bronił, że na pewien czas udało mu się o tym zapomnieć. Teraz nie mógł już nic zrobić. Te drzwi zostały zamknięte. Nie wiedział, co się z nią dzieje. Wiedział tylko, że Łukasz najchętniej by go zabił. Zajął się siatkówką, nie zwracał uwagi na otoczenie.

         Przebywali właśnie w szatni i mobilizowali się na finał Ligi Światowej. To był pierwszy taki mecz w historii polskiej siatkówki. Po raz kolejny byli częścią czegoś wyjątkowego. Było dosyć wcześnie, więc w pomieszczeniu byli tylko Żygadło, Ignaczak i Jarosz. Łukasz właśnie usłyszał dźwięk swojego telefonu i wyszedł z szatni. Wrócił po kilku minutach, był cały szczęśliwy, radość promieniała z niego na kilometr.

- Łukasz, wszystko w porządku? – zapytał Krzysiek.

- Jak najbardziej! Karolina urodziła! Zostałem wujkiem, zostałem wujkiem.

- Urodziła?! To fantastycznie! Chłopiec czy dziewczynka?

- Chłopiec. Zostanę jego chrzestnym.

- Wcale, że nie! Ja będę jego ojcem chrzestnym - droczył się z nim Ignaczak.

- Najpierw to by się przydało, żeby miał normalnego ojca – ostudził swój zapał Łukasz.

- Karcia urodziła? – zapytał Jarosz, który właśnie wyszedł z toalety.

- Tak, Rudy, urodziła.

- Ale bosko, już nie mogę się doczekać, gdy zobaczę tego brzdąca.

         Tak, Jarosz wiedział o ciąży Karoliny i o tym, że ojcem dziecka jest Nowakowski. Opiekował się nią we Włoszech. Byli przyjaciółmi od dzieciństwa, jednak on w maju wziął ślub. Nie mógł już być tak blisko Karoliny, bo to rodziłoby niepotrzebne domysły i problemy.

         Po paru minutach cała szatnia wypełniła się zawodnikami polskiej reprezentacji. Trzech wcześniej wspomnianych promieniało radością. Ciągle się śmiali i kłócili, nikt nie mógł zrozumieć, o co im chodzi.

- O co wy się tak kłócicie? – zapytał Kurek.

- O to, kto zostanie chrzestnym… – Jarosz nie zdołał dokończyć, bo został mocno uderzony w plecy.

- Rudy, ty imbecylu! Przecież miałeś to zachować dla siebie – zgromił go Ignaczak, a Kurek był jeszcze bardziej zdezorientowany. Nowakowski przyglądał się całej tej sytuacji z boku i miał dziwne wrażenie, że ma z nią dużo wspólnego.

         Przebywała właśnie w zielonogórskim szpitalu i oglądała finał Ligi Światowej. Mimo senności i wszechogarniającego zmęczenia zdołała zadzwonić do Łukasza i mu pogratulować. On nie pozostał jej dłużny, już wiedział o narodzinach małego Mikołaja, rodzice nie potrafią trzymać języka za zębami.

8 lipca 2012r.

Zakochałam się. Zakochałam się od pierwszego wejrzenia. To najpiękniejszy dzień mojego życia. Jego obecność mogłaby wszystko popsuć. Dziś na świecie pojawił się nowy sens mojego życia. Mój Mikołaj. Mój, nie nasz. On nigdy się o nim nie dowie. Bynajmniej nie powinien.

Patrzę na tę małą niewinną istotkę i dziękuję Bogu za to, że ją mam. Nawet jeśli jest tak podobna do swojego ojca. Nawet jeśli doprowadza mnie do rozchwiania emocjonalnego. Bez względu na wszystko jest moim ukochanym synkiem. Całą swoją miłość przelałam na niego. Nic, poza jego dobrem, się dla mnie nie liczy. On i jego szczęście są najważniejsze. Ja i moje uczucia schodzą właśnie na drugi plan. I to chyba dobrze.

Nie wszystkie marzenia się spełniają. Nie w moim życiu. Nie stworzymy szczęśliwej i kochającej się rodziny. Ale może to lepiej? Przecież do niczego nie mogłabym go zmusić. A litości od niego nie chcę. Nie potrzebuję jego obecności, która spowodowana byłaby tylko poczuciem obowiązku. Nie potrzebuję jego łaski… Potrzebuję jego…

         Po wygraniu Ligi Światowej był niesamowicie szczęśliwy, jednak nie miał z kim dzielić się tym sukcesem. Przyjechał na kilka dni do Rzeszowa, jego mieszkanie było puste. Miał niebywałą ochotę iść do mieszkania naprzeciwko, ale tam nikogo nie było. Późnym wieczorem usłyszał jakieś hałasy na klatce schodowej, zobaczył, jak ktoś wchodzi do mieszkania Karoliny. Wyszedł na korytarz i zbliżył się do drzwi. Usłyszał rozmowę dwóch dobrze znanych mu osób.

- Gdzie ona to schowała? – denerwował się Krzysiek.

- A myślisz, że ja wiem? Powinienem być już w domu, razem z nią, a ta wymyśla jakieś cuda. Jakby nie mogła żyć bez tych papierów – Łukasz podzielał nastrój przyjaciela.

- Może jednak zdecydowała się wrócić do Rzeszowa? – rozmyślał Ignaczak.

- Z nią wszystko jest możliwe, ale jakoś sobie tego nie wyobrażam, poza tym wczoraj urodziła dziecko, więc co tu mówić o powrocie do pracy. Mam, to chyba to – krzyknął uradowany.

         Piotrek szybko wrócił do swojego mieszkania i nie mógł uwierzyć w słowa Łukasza. Na pewno mówili o Karolinie, ale co mają do tego narodziny dziecka? Doszedł do wniosku, że młoda Żygadło musiała zajść w ciążę i dlatego uciekła z Rzeszowa. Zdjął z siebie poczucie winy, bo był pewien, że to nie jego dziecko. Teraz to ona była zła i nieodpowiedzialna, a nie on. Przynajmniej tak sytuacja wyglądała w jego oczach.

Zaraz po wyjściu ze szpitala przyjechała do rodzinnego Sulechowa. Nie chciała być z tym wszystkim sama, wiedziała, że mama zawsze pomoże jej przy małym. Był jak każdy niemowlak. Słodki i milutki, dopóki nie zacznie płakać. Karolina pokochała go od pierwszego wejrzenia. Miał oczy Nowakowskiego, to ją jednocześnie bolało i uszczęśliwiało. Wiele by dała, by móc być spełnioną matką przy boku ukochanego. Czuła jednak, że to nie będzie jej dane. Bynajmniej nie przy Piotrku. Opiekę nad dzieckiem szybko opanowała do perfekcji, przecież, jak większość kobiet, posiadała instynkt macierzyński.

_______________________

To przejściówka. Od następnego zacznie się prawdziwe plątanie "sieci nieporozumień".
Dziękuję Wam, że tu jesteście i znosicie to do niczego nie podobne "dzieło".
Dziś zapraszam Was TUTAJ, na coś innego, ani słowa o romantycznej miłości. Coś, co teoretycznie ma być głębsze, choć nie sądzę, że to się udało.
Do niedzieli.
Commi.