Nieporozumienie szóste

Nieporozumienie szóste

PODKŁAD

Gdy najbardziej logiczna prawda,
Okazuje się największym kłamstwem.
Czujesz, jak wali ci się grunt pod nogami,
Gubisz się w swojej sieci nieporozumień.

         Karolina przez pewien czas pracowała w Spale, z Bartkiem poznała się podczas zgrupowania przed Mistrzostwami Europy 2009. Od razu wpadł jej w oko, on również nie pozostał obojętny na jej wdzięki. Nie przyznała się, że jest siostrą Łukasza, jakimś cudem udało się to ukryć. Spędzali ze sobą sporo czasu, rozmawiali, wygłupiali się, byli dobrymi przyjaciółmi. Nikt jednak nie wiedział, co kryje się w sercu Karoliny.

         Po mistrzostwach wyjechała z Łukaszem do Włoch, liczyła, że tam znajdzie szczęście i zapomni o Bartku. Brat załatwił jej w Trentino pracę menadżerki. Pojechała razem z zespołem na turniej finałowy Ligi Mistrzów do Łodzi. Kurka spotkała w niedzielę wieczorem, gdy udawał, że cieszy się z trzeciego miejsca. Był równie zdziwiony, co szczęśliwy, że ją odnalazł.

- Karolina? – krzyknął przez pół boiska, ona się odwróciła i uśmiechnęła.

- We własnej osobie – zaśmiała się.

- Na długo przyjechałaś?

- Jutro wieczorem wyjeżdżam.

- To mam pomysł, wpadnij do mnie teraz, posiedzimy, pogadamy i w ogóle – przystała na jego propozycję, choć wiedziała, że to się może kiepsko skończyć.

         Siedzieli w salonie i pili wino. Karolina starała się jak najmniej opowiadać o swoim życiu, ale i tak wydało się, że jest siostrą Łukasza i mieszka z nim we Włoszech. Kurek wiedział o tym od dawna, jednak bał się wykorzystać tę wiedzę i pojechać do Trydentu, aby powiedzieć dziewczynie o swoich uczuciach. Po kilku kieliszkach alkoholu wszystko wydało się prostsze.

- Karolina, ja ci muszę coś ważnego powiedzieć.

- Wal śmiało, nic mnie nie zdziwi.

- Widzisz, nie wiem, jak ci to powiedzieć… - zbliżył się do niej, ujął jej twarz w swoje ręce i delikatnie musnął jej wargi. – Kocham cię – powiedział po chwili. Zanim Karolina otrząsnęła się z pierwszego szoku, Bartek już ją przepraszał za swoje zachowanie i obiecywał, że to się nie powtórzy.

- Przestań – uspokoiła go. – Ja bardzo chcę, żeby to się powtórzyło – teraz ona go pocałowała.

         Finał tego wszystkiego odegrany został w sypialni, gdzie oboje wyznawali swoje uczucia. Rano Karolina obudziła się wtulona w Bartosza, na wspomnienie wydarzeń poprzedniej nocy promiennie się uśmiechnęła. Wyswobodziła się z objęć chłopaka i poszła do kuchni, aby zrobić śniadanie. Po pewnym czasie usłyszała dochodzący z salonu dźwięk komórki. Był to telefon Bartka, ale postanowiła odebrać. Chwilę potem gorzko tego pożałowała.

- Cześć, kochanie. Bardzo się za tobą stęskniłam, może spotkamy się dzisiaj u mnie? – usłyszała po drugiej stronie słuchawki. Szybko rzuciła telefon na podłogę, pozbierała swoje rzeczy i opuściła mieszkanie. Poczuła się jak pierwsza lepsza, którą można wykorzystać, naobiecywać złotych gór i sobie z niej drwić. Nie mogła tego zaakceptować. Bartek był jej pierwszą prawdziwą miłością. Od tamtej pory starała się być mniej uczuciowa.

         Kurek, gdy się obudził, szukał Karoliny po całym domu. Nie mógł znaleźć żadnego śladu po niej. Tak jakby wszystko, co działo się poprzedniego dnia, było tylko snem. Poczuł się oszukany i zdradzony. Wierzył, że z Karoliną ułoży sobie życie. Okazało się jednak, że ona wcale go nie kochała. Stał się jej zabawką, przynajmniej tak mu się wydawało. Znienawidził ją i wiedział, że nie dopuści do tego, żeby kogokolwiek skrzywdziła tak jak jego.

         Oboje czuli się tak samo. Żadne nie rozumiało, dlaczego im się nie udało. Każde miało inną wersję wydarzeń, każde czuło się zranione. Nikt nie odważył się schować dumy do kieszeni i rozwikłać zagadki przeszłości.

        

20 kwietnia 2010r.

I po co jechałam do Polski? Po co jechałam na to pieprzone Final Four? Żeby spotkać się z Bartkiem? Tak. Nie będę się oszukiwać. Jechałam tam głównie dla niego. Tylko nie przewidziałam, że wyzna mi miłość, że wylądujemy w łóżku. A potem… Zadzwoni jego dziewczyna. Tragikomedia jakaś.

Poczułam się jak jakaś pierwsza lepsza dziwka. Mógł uprzedzić. Postawić sprawę jasno. A ja jak idiotka mu zaufałam. Uwierzyłam w te jego słodkie słówka. Jak mogłam być tak głupia? Gdybym wiedziała, że to się tak skończy, zostałabym we Włoszech. Choćby mieli mnie zwolnić. A teraz… Nienawidzę go, a jednocześnie nadal kocham. Gdzie tu logika?

Nikt nie powiedział, że miłość jest logiczna. Ale ja nie umiem żyć w takim wewnętrznym rozdarciu. Nie umiem go tylko nienawidzić, nie umiem go tylko kochać. W tej chwili nawet żyć normalnie nie potrafię. I cały czas się zastanawiam… Za jakie grzechy?

         Na hali pojawiła się kilkanaście minut przed drugim meczem. Po oficjalnym otwarciu nadszedł jej czas.

- Panie i Panowie, Łukasz Żygadło stał się siatkarską wizytówką naszego regionu i za to serdecznie mu dziękujemy. Wszyscy doskonale pamiętamy, jak zaczynała się jego kariera. Większość pamięta też jego siostrę, która zawsze najgłośniej go dopingowała. Ona stała się naszą muzyczną wizytówką, los jednak nie podarował jej wielkiej kariery, ale dziś jest tutaj z nami. Niech jej głos na nowo zabrzmi w tych okolicach, niech to będzie podziękowanie dla naszych siatkarzy za piękne zwycięstwa i dobra moneta na dalszą część sezonu reprezentacyjnego. Przed Państwem Karolina Żygadło – zapowiedział ją organizator.

         Z głośników popłynęły pierwszy takty muzyki, a ona zaczęła schodzić po schodach jednej z trybun. Gdy pojawiła się na boisku, rozpoczęła swoje wykonanie piosenki „We are the champions”. Jej głos był dużo bardziej dojrzały i docierał do większej rzeszy odbiorców niż kiedyś, wielu z nich poczuło ciarki na plecach. Po zakończeniu usłyszała burzę oklasków i ze wzruszenia się popłakała.

- Mogę coś powiedzieć? – zwróciła się do organizatora.

- Tak, tylko szybko – uśmiechnął się do niej.

- Kochani, proszę o chwilę ciszy – sala momentalnie ucichła. – Jestem tu dziś przez przypadek, ale to jeden z najpiękniejszych przypadków w moim życiu. Ta piosenka to przede wszystkim podziękowanie dla chłopaków za ich ciągłą walkę na parkiecie i życiowe poświęcenia, a z autopsji wiem, ile oni poświęcają, żeby tak grać. Pamiętajmy jednak, żeby doceniać ich nie tylko podczas sukcesów, mamy być z nimi na dobre i na złe, podczas zwycięstw i porażek. A wam wszystkim dziękuję za tak ciepłe przyjęcie. Jesteście kochani! A teraz czas na mecz.

         Obaj stali obok siebie i nie mogli uwierzyć w to, co zobaczyli. Kurek był wściekły, chciał wybiec na boisko i powiedzieć, co o niej myśli, w ostatniej chwili się powstrzymał. Piotrek patrzył na to z zupełnie innej perspektywy. Kochał ją, a po tym był tego już całkowicie pewny. Jednocześnie nie mógł wybaczyć sobie tego, jak z nią postąpił. Jeszcze poprzedniego dnia chciał jej wszystko wyjaśnić, ale oświadczenie Kurka wiele zmieniło. Sądził, że prędzej czy później ta dwójka dojdzie do porozumienia, choćby dla dobra dziecka.

         Po meczu została na hali i podeszła do Łukasza, licząc, że czegoś się dowie.

- I co? Dowiedziałeś się czegoś? – zapytała.

- Nic konkretnego, obstawiam, że podsłuchiwał rozmowę moją i Krzyśka – to wystarczyło. Karolina nie chciała dłużej w to brnąć, musiała to wszystko wyjaśnić.

- Bartek! Możemy porozmawiać? – krzyknęła, a on do niej podszedł. – Tylko proszę, zróbmy to spokojnie, bez żadnej agresji.

- Masz rację, zróbmy to bez agresji. Wyjdźmy stąd, porozmawiajmy na zewnątrz – wyszli przed halę i usiedli na ławce. – Zanim cokolwiek powiesz, odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego wtedy uciekłaś? Czy ty wiesz, jak ja się poczułem? Jak skończony idiota, wykorzystałaś mnie i zostawiłaś jak zabawkę – starał się nie krzyczeć.

- Ja cię zostawiłam? Ja? A kto zabawiał się mną i wyznawał miłość, jednocześnie będąc z Asią? Myślałeś, że się nie dowiem? Myliłeś się. Chciałam zostać, ale powstrzymał mnie jeden telefon. Do tej pory pamiętam to zdanie: „Cześć, kochanie. Bardzo się za tobą stęskniłam, może spotkamy się dzisiaj u mnie?”

- Ale… Matko kochana… Telefon od Aśki? Przecież ja wtedy z nią od pół roku nie byłem! Przysięgam! Zerwałem z nią jeszcze przed świętami 2009… I ty wyjechałaś przez ten telefon? – w jego głosie słychać było rozpacz.

- A co miałam o tym myśleć? To było zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Byłam w tobie ślepo zakochana, ale nie sądziłam, że ty we mnie też. Gdy tylko usłyszałam jej głos, stwierdziłam, że po prostu się mną zabawiłeś.

- Karolina, proszę, uwierz mi. To nie było tak. Ja cię naprawdę kochałem. Gdy wtedy wyjechałaś bez słowa, mój świat runął, to mnie przerosło – z jego słów biła szczerość, uwierzyła w jego wersję.

- Nawet, jeśli ci wierzę to i tak nie ma to już żadnego znaczenia, jest za późno. Ja mam zupełnie inną sprawę do ciebie. Skąd dowiedziałeś się o moim dziecku?

- To nieistotne. Poza tym chyba nie tylko twoim, co?

- Nie rozmawiamy w tej chwili o jego ojcu. Dlaczego ty tak na mnie naskoczyłeś tydzień temu?

- Bałem się, że chcesz zranić Piotrka, a on jest moim przyjacielem. Kiedyś powiedziałem sobie, że nie dam ci nikogo skrzywdzić, tak jak mnie. Dlatego to wszystko, ale teraz ta sytuacja… To jest jedno wielkie nieporozumienie.

- Bartek, ja go kocham, ale on mnie nie i tyle w temacie. Nie powiem mu o dziecku, niech zajmie się swoją karierą i Olą. Ty też mu nie powiesz, prawda?

- Jak już jesteśmy tacy szczerzy, to muszę ci coś jeszcze powiedzieć. Piotrek myśli, że to moje dziecko…

- Co?! Coś ty mu nagadał? Czy ty w ogóle czasami myślisz? Jak mogłeś? – krzyczała, a to usłyszał Nowakowski, który znowu wszedł między tę dwójkę.

- Czemu wy się ciągle kłócicie? – zapytał.

- Bo Bartek to człowiek, który zawsze wie wszystko najlepiej.

- Karolina, proszę cię, przecież to i tak nie ma znaczenia – Kurek próbował ją uspokoić.

- Nie ma znaczenia? Ty chyba śnisz.

- Uspokójcie się, przecież musicie się jakoś dogadać. Macie razem dziecko – wydusił z siebie Nowakowski.

- On nie jest ojcem mojego dziecka! – krzyknęła Karolina i pobiegła w stronę przystanku autobusowego.

- No co? – burknął Kurek.

- Ja już nic nie rozumiem – stwierdził Piotrek.

- Takie życie. Jak jedno nieporozumienie wyjaśnisz, to pojawia się drugie. Nie jestem ojcem jej dziecka, bo z nią nie spałem, bynajmniej nie w ostatnim czasie. Oszukałem cię, ale to było dla twojego dobra, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.

________________________

Że niby nie może być gorzej? Buahahaha. Wy mnie chyba jeszcze nie znacie. Mówiłam, to jest chora, pogmatwana i ani trochę słodka czy szczęśliwa historia. Uprzedzam, że kolejne czytacie na własną odpowiedzialność. O epilogu już nie wspomnę.
Przepraszam, że nie komentuję, ale po prostu nie wyrabiam. Czytam na bieżąco, a jak nie komentuję, to znaczy, że jest po prostu cudownie. ;)
Jest dziś, bo jutro nie będę wiedziała, w co ręce włożyć. Chce ktoś moją wenę? Weźcie ją ode mnie, bo nie mogę się skupić i zamiast się uczyć błądzę po jakiejś otchłani.
Ale z innej beczki. Skoro już mnie maltretuje wyobraźnia. To:
Mokswa. Żygadło. Kurek. Ona. Tenis i siatkówka. Przejdzie to? Od razu mówię, że ten chory pomysł to raczej coś na wzór Bezsenności, a nie tego, co wyżej czy krótkich historii. Miałam się tu nie produkować, ale do piątku nie wytrzymam.
Wiecie, że Was uwielbiam?
Commi.